فستیوال غیرمتمرکز الف بر پایه‌ی ایده‌ی مرکزیت‌زدایی بنا نهاده شده است. این فستیوال هیچ‌گاه محدود به زمان یا مکانی خاص نبوده، بلکه به عنوان شبکه‌ای از گره‌ها عمل کرده است، مجموعه‌ای از رویدادها که در شهرهای مختلف و در طول سال پراکنده شده‌اند. این عدم تمرکز امکان تعامل مستمر با صحنه‌ی موسیقی را ممکن می‌سازد و از تمرکزگرایی دوری می‌کند. هر موسیقی‌دان، گروه موسیقی، نهاد فرهنگی‌-هنری، سالن، شنونده و … یک گره در این شبکه‌ی گسترده‌ی تعاملات است، جایی که معنا نه از یک مرکز یکتا، بلکه از طریق پیوندهای پویا میان اجزا شکل می‌گیرد

 این ساختار الهام‌گرفته از مفهوم “ریزوم” است که توسط ژیل دلوز و فلیکس گُتاری صورت‌بندی شده است. در برابرِ ساختارهای سلسله‌مراتبی و خطی، ریزوم شبکه‌ای است که در آن هر نقطه می‌تواند به هر نقطه‌ی دیگر متصل شود. هیچ مرکز یا نقطه‌ی اصلی‌ای در آن وجود ندارد، بلکه هر گره به‌طور مستقل اما در تعامل با دیگران رشد می‌کند و به واسطه‌ی این ارتباط، معنا می‌شود. این مفهوم با اندیشه‌ی فستیوال غیرمتمرکز الف همخوانی دارد، جایی که ارتباط و تعامل میان موسیقی، موسیقی‌دانان، نهادهای فرهنگی‌-هنری، مخاطبان و … نقشی اساسی ایفا می‌کند

برنامه‌ی زمستانه به عنوان یکی از گره‌های سومین دوره‌ی این جشنواره، در بازه‌ی زمانی فشرده‌ی دو هفته‌ای برگزار می‌شود. در این دوره، عدم تمرکز در تنوع موسیقایی جلوه می‌یابد. اجراهای این دوره از سنت‌های گوناگون موسیقایی می‌آیند، از جمله موسیقی ایرانی، موسیقی کلاسیک غربی، موسیقی معاصر، موسیقی عامه‌پسند، موسیقی الکترونیک و … . جشنواره تمایلی به دسته‌بندی ژانری آثار ندارد و آنچه این اجراها را کنار هم قرار می‌دهد، جستجوی ارتباط آن‌ها با صحنه‌ی موسیقی ایران امروز است